Rozdział 2

Była już prawie spakowana. Czekały ją jeszcze tylko zakupy na Pokątnej i mogła się szykować na rozpoczęcie nowej pracy. Westchnęła, cieszyła się na myśl o pracy w Hogwarcie, będzie blisko Harry'ego, może w końcu będzie mu mogła powiedzieć, kim jest. Nie była pewna jednak jak chłopiec to przyjmie. Przecież u Dursley'ów nie był traktowany najlepiej i z tego, co mówiła jej Mii często marzył o tym, aby okazało się, że ma jakiegoś krewnego, który przyjechałby i zabrał go do siebie. A ona jest siostrą jego ojca. Jak ma mu wyjaśnić, dlaczego nie wzięła go do siebie. Co ma być to będzie.

Ubrała się w czarne, skórzane spodnie, cienką, błękitną koszulkę na ramiączka, do tego złote szpilki i złoty naszyjnik. Wychodząc z domu złapała jeszcze tylko torebkę z resztą pozostałych jej pieniędzy i różdżką. Trzeba będzie zajść do Gringotta. Zamknęła za sobą drzwi wejściowe i nałożyła zaklęcia ochronne. Musiała przejść jeszcze jakieś sto metrów zanim mogła się teleportować, stare zabezpieczenia taty oplatały dom szczelnie, bez żadnej luki.

Skupiła się na miejscu, w które miała się przenieść.

Dziurawy Kocioł.

Już po chwili stała w barze. Skinęła głową Tomowi na przywitanie, a on odkłonił jej się grzecznie.

***

Zakupy, Megan, uznała za bardzo udane. Kupiła sobie kilka czarnych szat, podobnych do tych, które nosiła w czasie nauki w Hogwarcie. Do tego dobrała dwie tiary, jedną zwykłą, czarną, a drugą, też czarną, jednak bardziej zdobioną.

Kupiła także parę koszulek i bluzek, trzy sweterki, kilka par spodni, cztery sukienki oraz dwie śliczne, krótkie spódniczki.

Jak zawsze po zakupach na Pokątnej udała się do mugolskiej części Londynu, gdzie w jednym ze sklepów kupiła sobie błękitne kowbojki na obcasie i czarne szpilki.

Po skończonych zakupach jeszcze długo spacerowała. Myślała o powrocie do szkoły. Zastanawiała się czy poradzi sobie z falą wspomnień. Od śmierci Jamesa i Lily Megan bardzo zamknęła się w sobie. Unikała ludzi, a kiedy już była zmuszona do kontaktów z innymi zamykała się w bańce obojętności. Najbardziej znienawidzoną przez Megan rzeczą było współczucie, szczególnie te otrzymywane od obcych jej ludzi. Oni nie znali ani jej, ani Jamesa, ani nawet Lily, więc czemu mieliby jej współczuć. To nie oni utracili kogoś bliskiego.

Kiedy kobieta wróciła do domu był już późny wieczór. Słońce już znikało za horyzontem. Megan weszła do kuchni gdzie jeden ze skrzatów domowych szykował jej kolacje.

-Dobry wieczór, Terk- zwróciła się do niego z miłym uśmiechem. Mimo tego, że należała do rodu czarodziejów czystej krwi zawsze przyjaźnie traktowała skrzaty przyjaźnie i z szacunkiem.

- Pani Megan. Mii tu była i prosiła, żeby ją pani wezwała, gdy wróci pani z zakupów. Mówiła, że ma dla pani ważną wiadomość- odpowiedział skrzat. Skinęła mu głową w podzięce za przekazaną wiadomość i wyszła kuchni. Będąc już w swojej sypialni zawołała Mii. Skrzatka od razu pojawiła się przed nią.

- Pani Megan. Panicz Harry nadmuchał swoją ciotkę, a potem uciekł z domu wujostwa- zrelacjonowała.-Za pomocą Błędnego Rycerza dostał się do Dziurawego Kotła, gdzie czekał na niego Minister Magii.

Megan spojrzała na nią zaniepokojona. Czy Harry będzie miał problemy? Czy wyrzucą go z Hogwartu?

-Spokojnie, pani Megan. Minister spotkał się z paniczem Harry ’m nie z powodu ciotki, lecz, żeby go ostrzec przed…- Mii zawahała się przez chwilę.-Przed Syriuszem Blackiem.

Kobieta pokiwała głową w zamyśleniu.

-Możesz odejść Mii. Dziękuje ci za informacje.

***

Albus Dumbledore siedział w swoim owalnym gabinecie przeglądając jedną z wielu znajdujących się tam książek. Ciszę przerywało tylko pochrapywanie byłych dyrektorów. Nagle rozległo się głośne pukanie do drzwi, które wyrwało Albusa z głębokiej zadumy. Niby wyglądał tak jakby z wielkim zainteresowaniem czytał tomik trzymany w rękach. W rzeczywistości jednak jego myśli kierowały się w zupełnie innym kierunku.

-Proszę- powiedział do końca otrząsając się z transu. Do gabinetu weszła kobieta. Albus, gdyby jej nie znał, dałby jej najwyżej 20 lat. Wyglądała tak jak wtedy, gdy widział ją po raz ostatni, trzynaście lat temu.

-Dzień dobry, profesorze- przywitała się z uśmiechem.

-Witaj, droga Megan. Dawno cię nie widziałem- starzec mrugnął do niej znad okularów-połówek.

-Unikam ludzi- odparła wzruszając ramionami.- Nie lubię współczucia, a nie mam, co liczyć na anonimowość.

-Rozumiem. Jednak widzę, że postanowiłaś przełamać swoją niechęć do kontaktów z innymi ludźmi i chcesz zostać z nami w Hogwarcie?

-Tak. Dla dobra Harry’ego jak pan to napisał w liście- dyrektor pokiwał głową na potwierdzenie.

-No cóż w takim razie odprowadzę cię do twojego nowego pokoju. Jutro wieczorem jest rozpoczęcie roku. Chciałem cię też ostrzec. Dzisiejszego wieczoru do szkoły przybędą dementorzy. Będą strzegli szkoły dopóki ministerstwo nie złapie Syriusza i nie osadzi go z powrotem w Azkabanie.

-Jest pan pewien, profesorze?- Megan nie mogła powstrzymać wątpliwości- Syriuszowi już raz udało się ich oszukać. Co jeśli zrobi to jeszcze raz?

-Nawet, jeśli wejdzie do szkoły nie pozostanie w niej niezauważony. Jestem jednak pewny, że mu się to tym razem nie uda- uśmiechnął się do niej ciepło- Możesz być spokojna Megan.

-Dziękuję, panie profesorze. Nie chcę go więcej widzieć na oczy.

-I nie zobaczysz, dziecko. A teraz chodźmy pokażę ci twój pokój. Możesz go urządzić jak tylko będziesz chciała.

***

Megan siedziała w pokoju, który przeznaczył dla niej Dumbledore. Urządziła go po swojemu. Musiała przyznać, że jest zadowolona z efektu. Do tego przerobiła jeszcze łazienkę i zrobiła garderobę. Położyła się na łóżku zmęczona, prawie od razu zasnęła.

Śnił jej się James, który chciał jej coś powiedzieć, ale nie zdążył, bo przyszedł Voldemort i go zabił. Obudziła się przerażona ze łzami w oczach. Spojrzała na zegarek i ze zdumieniem spostrzegła, że jest już czwarta nad ranem. Niedługo zacznie świtać, więc nie opłaca jej się ponownie kłaść spać. Wstała z łóżka, poszła do łazienki wziąć prysznic, ubrała się i postanowiła przejść się korytarzami. Tyle lat minęło, od kiedy ostatni raz była w Hogwarcie. Nawet po zakończeniu nauki czasem odwiedzała Dumbledore ’a w zamku załatwiając sprawy Zakonu.

Megan szła korytarzami wspominając swoje uczniowskie lata. Musiała przyznać sama przed sobą, że chętnie cofnęłaby czas i wróciła do szkoły, razem z Huncwotami i swoją najlepszą przyjaciółką Anastazją Robinson.

Tęsknie za wami- pomyślała.

Jest nowy rozdział.

Myślałam, że może uda mi się wstawić

w niedziele, ale niestety.

Rozdział 1

Do kuchennego okna jednego z wielu domów na przedmieściach Londynu zapukała sowa. To nie była taka zwykła sowa, ale sowa czarodziejska. Takie ptaki wykorzystują czarodzieje do przesyłania listów.

Kobieta zamieszkująca ten dom otworzyła okno, wzięła od posłańca gazetę "Prorok Codzienny" i zapłaciła kilka knutów za dostarczenie. Sowa natychmiast odleciała, a właścicielka zamknęła za nią okno.

-Zobaczmy, co tam dzisiaj nasmarowali w tym pisemku- mruknęła sama do siebie. Z pierwszej strony patrzył na nią groźnie wyglądający mężczyzna, a pod spodem widniał napis: Syriusz Black uciekł z Azkabanu. Kobieta nie zagłębiał się w to, co pisali dalej.

Syriusz...

Nie była aż tak zaskoczona tym, co napisali. Jeśli ktoś miałby w końcu tego dokonać to właśnie on. Uśmiechnęła się na wspomnienie dawnego przyjaciela i ukochanego, ale jej uśmiech szybko zgasł. Nie zależnie, co czuła kiedyś do tego człowieka, okazał się zdrajcą i mordercą. Nienawidziła go tak samo mocno jak kiedyś kochała, a przynajmniej tak sobie wmawiała. Czasami przyłapywała się na tym, że myśli o nim tak samo jak wtedy, gdy byli parą, że uczucie do niego wciąż w niej żyje, takie samo jak dwanaście lat temu, a może i silniejsze.

Zamknęła oczy przypominając sobie jak po raz pierwszy zobaczyła Syriusza w pociągu Hogwart Expres.

***

-James tylko opiekuj się siostrą- powiedziała mama do swojego trzynastoletniego syna po raz setny tego dnia.

-Dobrze mamo. Zajmę się nią- odpowiedział chłopak z rozbrajającym uśmiechem. Matka odwróciła się w stronę jedenastoletniej córki.

-Uważaj na siebie, Megan. Zachowuj się. Przestrzegaj regulaminu. Nie bierz przykładu z brata, ale się go słuchaj. Masz być grzeczna. Kocham cię Megan. Będę tęsknić. Pisz często- pouczała dziewczynkę.

-Dobrze mamo. Będę bardzo grzeczna i będę się dużo uczyć- zapewniła ją skwapliwie córka.

- Chodź, Meg, bo się spóźnimy i po0ciąg pojedzie bez nas.- James zaczął się niecierpliwić. Przez dwa miesiące nie widział się z przyjaciółmi, a teraz, kiedy już ma się z nimi spotkać to mamie się zebrało na czułości.

-Oj no dobrze już dobrze- mama w końcu skończyła powtarzać wszystkie reguły.- Idźcie.

James pociągnął młodszą siostrę za rękę w stronę wejścia do pociągu. Szli korytarzem, a James zaglądał po kolei do wszystkich przedziałów. W końcu w prawie ostatnim znalazł swoich kolegów rozmawiających z ożywieniem. Megan weszła za nim do przedziału patrząc niepewnie na trzech chłopaków. Gdy wszyscy czterej się już ze sobą przywitali James spojrzał na siostrę i powiedział:

-Chłopaki poznajcie moją małą siostrzyczkę, Megan Potter. Prawda, że podobna do mnie?- uśmiechnął się z dumą.

-No bardzo. Tylko oczy inne. Mam nadzieje, że charaktery macie zupełnie różne, bo my nie wytrzymamy z drugim takim Potterem.- James wyraźnie oklapł.

-O to nie musisz się martwić Remmy- mruknął.- Meg poznaj to jest Peter, Remus i Syriusz moi najlepsi kumple i niezastąpieni towarzysze w wielu udanych kawałach.

-Miło poznać- powiedziała spuszczając głowę, aby ukryć rumieniec. Przyjrzała się każdemu z nich po kolei. Peter był niskim, pulchnym chłopcem o ciemno brązowych oczach, piaskowych włosach i przymilnym uśmiechu. Remus znowu miał ciemne blond trochę za długie włosy i złote oczy z palącymi się w nich iskrami inteligencji, ogólnie sprawiał sympatyczne wrażenie i czuła, że od razu go polubiła. Jej wzrok najdłużej zatrzymał się na ciemnowłosym, czarnookim chłopaku. Syriusz... Był bardzo przystojny, a na wargach tańczył mu łobuzerski uśmiech.

-No i co tak stoisz, mała. Siadaj.- z zamyślenia wyrwał ją głos Jima. Usiadła na miejscu obok brata. Chłopcy rozmawiali o wakacjach, a ona myślała nad tym jak to będzie w Hogwarcie.

-Ej, Megan, w jakim chciałabyś być domu?- zapytał Syriusz sprowadzając z powrotem jej błądzący w przestworzach umysł.

-Nie wiem. A od czego to zależy?- spytała spoglądając na niego ze zmarszczonymi brwiami.

-Będziesz musiał przejść test- popatrzył na nią groźnie- Jak nie zdasz to cię wyrzucą ze szkoły. Musisz się bardzo postarać, żeby trafić do Gryffindoru. Tak jak my wszyscy.

-Daj spokój Syriuszu. Nie strasz jej- zwrócił się Remus do Syriusza karcąco.- Po prostu założą ci na głowę starą Tiarę Przydziału, a ona powie ci, do jakiego domu trafisz.

-Po, czym to stwierdzi?- zapytała Megan ciekawie.

-Po twoich cechach charakteru, Meg- odpowiedział jej na pytanie James.- Nie martw się trafisz do Gryffindoru. Na sto procent.

Jak powiedział James tak też się stało. Tiara Przydziału przydzieliła ją do Gryffindoru, z czego Megan była bardzo zadowolona. A Huncwoci bardzo otwarcie pokazali jak się cieszą z tego, że tam trafiła. To był początek... początek wszystkiego.

***

Megan uśmiechnęła się na to wspomnienie.

Tak, to prawda, to był początek wszystkiego. To wtedy to wszystko się zaczęło. Mimo iż kości nie zostały jeszcze rzucone, a Lord Voldemort jeszcze nie istniał.

W szybę znowu zapukała sowa. Lecz nie była to ta sama, co wcześniej. Megan odwiązała list od jej nóżki. Ze zdumieniem zobaczyła, że to list z Hogwartu. Nie zdążyła go otworzyć, bo do kuchni weszła stara skrzatka. Spojrzała na kobietę i ukłoniła się głęboko.

-Co się stało, Mii?- spytała zaniepokojona czarownica. Miała prawie trzydzieści jeden lat, choć wyglądała dużo młodziej. Właściwie wydawało się, że przez ostatnie trzynaście lat wcale się nie zmieniła.  Gęste ciemnobrązowe, prawie czarne, włosy opadały falami aż do pasa. Była szczupła, raczej małego wzrostu. Miała delikatne rysy, twarz prawie bez zmarszczek. Miły uśmiech i wesołe, błękitne oczy rozświetlały jej twarz. Już od dziecka ona i James byli do siebie bardzo podobni. Jedyną rzeczą, jaka ich różniła były oczy. Jej lodowato błękitne mogłoby się wydawać srogie i zimne, gdyby nietańczące w nich wesołe błyski, które wróciły tak dopiero trochę ponad dwa lata temu. Oczy Jamesa były orzechowe, ciepła barwa jego tęczówek sprawiała, że ludzie nie potrafili długo się na niego gniewać ani mu nie ufać. Zawsze paliły się w nich huncwockie iskierki aż pewnego dnia zgasły tak samo jak życie. O tak te oczy nadawały mu tak sympatyczny wygląd, że nie sposób było mu nie wierzyć.

Ach Jim... Dlaczego mnie zostawiłeś, braciszku? Dlaczego cię tu nie ma? Dlaczego oboje byliśmy tacy głupi, że zaufaliśmy temu... temu zdrajcy.

-Do Dursley'ów przyjechała Marge Dursley, siostra wuja panicza Harry'ego- powiedziała Mii.

-Na długo?

-Na tydzień. W zamian za odpowiednie zachowanie, wuj Vernon obiecał paniczowi, że podpisze jego zgodę na wyjścia do Hogsmeade.- Megan westchnęła ciężko.

-Gdybym mogła go zabrać do siebie. Miałby tutaj wszystko- powiedziała jakby do siebie.-Ale profesor Dumbledore mówi, że tak jest lepiej, dla Harry'ego. A mi zależy przede wszystkim na jego bezpieczeństwie. Gdybym mogła się z nim, chociaż spotykać. Gdyby on wiedział, że ma jeszcze inną ciocię, poza Petunią.- Nagle oprzytomniała i spojrzała znowu na stojącą przed nią skrzatkę.- Dziękuje ci Mii. Możesz z powrotem wrócić do swoich obowiązków.

Mii zniknęła z cichym trzaskiem. Megan sięgnęła po kopertę i otworzyła ją wprawnym ruchem.

Wyciągnęła z niej list od profesora Dumbledore'a o następującej treści:

                Droga Megan

        Piszę do Ciebie z propozycją pracy w Hogwarcie na etacie pielęgniarki.

        Ze względu na umiejętności i doświadczenie, a także przez wgląd na Harry'ego zwracam się z tą propozycją właśnie do Ciebie. Pani Pomfry jak się niedawno dowiedziałem jest ciężko chora, przez co nie będzie mogła się podjąć tego stanowiska przez dłuższy, choć bliżej nieokreślony czas. Nie wiem też czy po chorobie będzie chciała wrócić, ale o tym porozmawiamy już, kiedy Poppy podejmie decyzję.

       Proszę, abyś zastanowiła się nad moją propozycją i odpisała mi, co postanowiłaś.

                                                                                        Z poważaniem

                                                                                    Albus Dumbledore

Megan uśmiechnęła się lekko. Już wiedziała, że zgodzi się na propozycję Dumbledore'a. Musiała przecież za wszelką cenę chronić Harry'ego, szczególnie teraz, kiedy Black jest na wolności. Wzięła pergamin, pióro i napisała krótką, potwierdzającą odpowiedź do Dumbledore'a.

Zaczął już się sierpień, więc miała niewiele czasu. Czas zacząć się pakować.

###

A oto i pierwszy rozdział.

 Mam nadzieję, że się spodoba.

 Jeśli ktoś przeczyta proszę komentować.

Witam,witam!

Dzień doberek!
Witam wszystkich na moim blogu poświęconym boskiemu Syriuszowi i siostrze Jamesa, Megan Potter.
Jeżeli ktoś zdecyduje się na czytanie moich wypocin to już na wstępie proszę o komentowanie (uwierzcie to naprawdę podnosi na duchu), będę bardzo wdzięczna za uwagi, zarówno te pozytywne jak i te negatywne. Chętnie też wysłucham wszelkich rad dotyczących prowadzenia bloga i pisania opowiadań
Postaram się jak najczęściej wstawiać nowe notki, chociaż wiadomo, że nie zawsze znajdę czas, upominajcie się wtedy o następne rozdziały.
Nie przedłużam już, zapraszam do czytania.
Isabel